Begin november was het. Toen lanceerde ik de nieuwe opdracht voor Kunst Beeldend.
Engelen en duivels. Het hele proces van probleemoplossend denken wordt doorlopen door de leerling . Onderzoek naar werk van anderen, beeldend onderzoek tot reflectie en evaluatie. Tijdens dit proces houden ze een logboek bij en een Dummy. Dat is een leeg boek waar alle schetsen, ontwerpen, proefjes en het bovenstaande van argumentatie wordt voorzien. Mijn rol? Begeleiden, stimuleren, vertrouwen geven, ruimte en feedback in alle vormen. Wat is dan de flow zou je kunnen denken.... Zodra een leerling start met het proces en een goed idee te pakken heeft dan komt er een proces op gang niet alleen bij de leerling. Het is het genieten van de gesprekken. Je wordt getriggerd, nieuwsgierig en ook zelf gestimuleerd. Dat is het piekmoment. Dat hou je vast tot de verschillende momenten dat dezelfde leerling weer contact zoekt buiten de les en vraagt om feedback en dit via een gemeenschappelijke klassikale WhatsApp groep. Iedereen doet mee. Weer wordt je getriggerd. Elk moment dat ik voel dat een leerling groeit is dat voor mij een gevoel van flow. Elke keer een niveau hoger, omdat je samen naar een eindproduct streeft van de hoogst mogelijke kwaliteit die de leerling binnen zijn kunnen kan bieden. Dan het moment....
23 december 2013 11.00u: drie collega's ontmoeten drie leerlingen die dag in het Glaspaleis in Heerlen. De deur van de door de leerling gereserveerde dansruimte gaat open. Het is zover. We pakken onze spullen uit. Rookmachine geleend van een jongen op school. Collega Michiel van scheikunde pakt zijn materiaal voor de belichting uit. ( bevlogen fotograaf) Collega Jos van systeembeheer brengt zijn HD camera in startpositie en ik maak een impressie van de gehele dag en begeleid de drie meiden die dit initiatief en product hebben bedacht. Eerst wat onwennig worden we benaderd. Het is gek om een docent te zeggen wat hij moet doen, zeggen ze. Geen probleem we hebben vakantie, zeggen we. En snel stellen we ons voor. Dit is Jos, Michiel en ik ben Esther.
Al gauw tijdens de opnames veranderen de rollen. We zitten in een vette FLOW! We vergeten de tijd, de plek waar we zijn. Het is het pianospel van Lauri en de dans van Celine. Dat betovert! Zij nooit pianoles gehad en alles zelf op gehoor geleerd. En Celine die danst klaarblijkelijk al vanaf haar 5e. Man wat een talent, wat een gevoel. Wat een beheersing van een lichaam waar het dansen zo licht uitziet, maar als ze al dansend dichterbij komt deins je terug. Wat een kracht. Alle kanten worden gefilmd, steeds weer alles opnieuw om zoveel mogelijk momenten te vangen van de muziek en de dans, het licht. Plots als we er 5 uur later achter komen dat we moe zijn blijkt Lauri's moeder al een uur op de bank van de dansruimte te zitten. We hadden het niet eens gemerkt. Ze zei niet veel, maar had tranen in haar ogen. We hebben allemaal in serene stilte weer alles ingepakt en opgeruimd. Bewust van de bijzondere situatie waarin we zaten. Pas later in de kroeg hebben we alles nog eens doorgesproken. Hoe goed en mooi het ene fragment, beweging, idee en alles was. Bewondering is die dag het grote woord geweest en genegenheid voor elkaar. Dat nog steeds. Dat pakt niemand nog van ons af.
Vanavond de dag van deze post heb ik de film, bewerkt door Lauri en Celine binnen gekregen. Direct vloog ik weer terug in het Flow moment en dat wil ik graag delen.
Tusssen zien en waarnemen
vrijdag 14 maart 2014
zondag 9 maart 2014
Bij het steeds groeiende aanbod van applicaties binnen school is het overzicht en de samenhang steeds minder zichtbaar voor de gebruiker. Zoals collega's aangaven moesten er teveel losse programma's geopend worden om overzicht te krijgen van informatie over een leerling. Leerlingen zien door de bomen het bos niet meer. En de nieuwe onderwijsvisie " De leerling staat centraal" zou de boel volledig op zijn kop zetten. Hoe zorg je dat ook binnen een digitale wereld een leeromgeving, gecreëerd door diverse applicaties, je onderwijsvisie zichtbaar wordt. Deze vraag is aanleiding voor mij om een onderzoek te starten naar een andere inrichting waar de eindgebruiker met een druk op de knop eigenaar wordt van zijn eigen leeromgeving. Samenhang zichtbaar wordt. Losse Silo's verdwenen zijn en differentiatie, modulair werken, samenhang, vakoverstijgend, zelfregulerend leren,
groepswerken, feedback mogelijk wordt.
Een goed gesprek met leerlingen volgde waar we samen al brainstormend erachter kwamen dat het mogelijk is. Maar gigantisch groot. Zoals tijdens het gesprek met Mario Beekwilder ( foto) ook duidelijk werd. Echter is het programmeren niet het probleem. In het bedrijfsleven wordt deze problematiek steeds duidelijker. Bedrijven als DSM en anderen hebben hetzelfde probleem. Hoe verbind je verschillende programma's tot een werkbaar geheel. Hoe creëer je interactie en optimaliteit.
maandag 24 februari 2014
zondag 16 februari 2014
Abonneren op:
Posts (Atom)